کامپوزیتهای آنتیباکتریال دندانپزشکی به عنوان راهحلی نوآورانه برای کاهش پوسیدگیهای ثانویه و افزایش دوام ترمیمهای دندانی معرفی شدهاند. این مواد با ترکیب عوامل ضدباکتری در ساختار خود، محیطی نامناسب برای رشد باکتریها ایجاد میکنند و به افزایش طول عمر دندانهای ترمیم شده کمک میکنند. فناوریهای نوین در این زمینه به بهبود خواص مکانیکی، زیبایی و زیستی این مواد کمک کردهاند.
یکی از رویکردهای اصلی در طراحی این کامپوزیتها، استفاده از عوامل آزادشونده است. این مواد، مانند کلرهگزیدین و بنزالکونیوم کلراید، در ساختار کامپوزیت تعبیه شده و بهتدریج در محیط دهان آزاد میشوند. این روش به کاهش سطح باکتریهای مضر کمک میکند، اما به مرور زمان میتواند موجب کاهش خواص مکانیکی کامپوزیت و از دست رفتن کارایی آن شود.
رویکرد دیگری که به طور گسترده مورد توجه قرار گرفته، استفاده از مونومرهای ضدباکتری قابل پلیمریزاسیون مانند MDPB است. این مونومرها پس از سخت شدن کامپوزیت، خاصیت ضدباکتریایی دائمی ارائه میدهند. این تکنولوژی باعث کاهش خطر پوسیدگیهای ثانویه و افزایش دوام ترمیمهای دندانی میشود.
یکی دیگر از نوآوریهای این حوزه، استفاده از نانوذرات فلزی مانند نقره و مس است که به عنوان پرکننده به کامپوزیت اضافه میشوند. این ذرات با آزادسازی یونهای فعال، مانع رشد باکتریها شده و باعث استحکام بیشتر ترمیمها میشوند. همچنین، برخی از ترکیبات مانند بیوگلاس نه تنها خاصیت آنتیباکتریایی دارند، بلکه به بازسازی مینای دندان نیز کمک میکنند.
کامپوزیتهای آنتیباکتریال یک پیشرفت بزرگ در زمینه دندانپزشکی مدرن محسوب میشوند که میتوانند منجر به کاهش هزینههای درمان و افزایش رضایت بیماران شوند. با وجود مزایای فراوان، چالشهایی مانند حفظ تعادل بین خواص مکانیکی و عملکرد ضدباکتریایی همچنان مورد تحقیق و بررسی است.
